ĉirkaŭ la urb͵et͵o, ĉiu͵n urb͵o͵n kaj urb͵et͵o͵n, kie vi nur havas amik͵o͵j͵n aŭ kon͵at͵o͵j͵n. Est͵as neces͵e ke grand͵eg͵a nombr͵o da person͵o͵j don͵u si͵a͵n voĉ͵o͵n — tian post la plej mal͵long͵a temp͵o est͵os decid͵it͵a afer͵o, kiu pov͵as port͵i grand͵eg͵a͵n util͵o͵n al la hom͵a societ͵o.
---
III. Mi͵a pens͵o.
Sur la kamp͵o, for de l’mond͵o, Antaŭ nokt͵o de somer͵o Amik͵in͵o en la rond͵o Kant͵as kant͵o͵n pri l’esper͵o. Kaj pri viv͵o detru͵it͵a Ŝi rakont͵as kompat͵ant͵e, — Mi͵a vund͵o re͵frap͵it͵a Mi͵n dolor͵as re͵sang͵ant͵e.
∗ ∗ ∗
„Ĉu vi dorm͵as? Ho, sinjor͵o, Kial tia sen͵mov͵ec͵o? Ha, kred͵ebl͵e re͵memor͵o El la kar͵a infan͵ec͵o?“
Kio͵n dir͵i? Ne plor͵ant͵a Pov͵is est͵i parol͵ad͵o Kun fraŭl͵in͵o ripoz͵ant͵a Post somer͵a promen͵ad͵o!
Mi͵a pens͵o kaj turment͵o, Kaj dolor͵o͵j kaj esper͵o͵j! Kiom de mi en silent͵o Al vi ir͵is jam ofer͵o͵j! Kio͵n hav͵is mi plej kar͵a͵n — La jun͵ec͵o͵n — mi plor͵ant͵a Met͵is mem sur la altar͵o͵n De la dev͵o ordon͵ant͵a!
