קױפֿט זשע פּאַפּיראָסן
פון חנה בת דוד וואודל פּויזן (17.12.1921 – 6.4.1992)
קױפֿט זשע פּאַפּיראָסן
אַ קאַלטע נאַכט אַ נעפּלדיקע פֿינצטער אומעטום
שטײט אַ ייִנגעלע פֿאַרטרױערט און קוקט זיך אַרום
פֿון רעגן שיצט אים נאָר אַ וואַנט
אַ קאָשיקל האַלט ער אין האַנט
און זײַנע אױגן בעטן יעדן שטום
איך האָב שױן ניט קײן כּוח מער אַרומצוגײן אין גאַס
הונגעריק און אָפּגעריסן פֿון דעם רעגן נאַס
איך שלעפּ אַרום זיך פֿון באַגינען
קײנער גיט נישט צו פֿאַרדינען
אַלע לאַכן מאַכן פֿון מיר שפּאַס
קופּיטיע קױפֿט זשע קױפֿט זשע פּאַפּיראָסן
טרוקענע פֿון רעגן נישט פֿאַרגאָסן
קױפֿט זשע ביליק בנאמנות
קױפֿט און האָט אױף מיר רחמנות
ראַטעוועט פֿון הונגער מיך אַצינד
קופּיטיע קױפֿט זשע שוועבעלאַך אַנטיקן
דערמיט ווערט איר אַ יתומל דערקוויקן
אומזיסט מײַן שרײַען און מײַן לױפֿן
קײנער וויל בײַ מיר ניט קױפֿן
אױסגײן וועל איך מוזן ווי אַ הונט
מײַן טאַטע אין מלחמה האָט פֿאַרלױרן זײַנע הענט
מײַן מאַמע האָט די צרות מער אױסהאַלטן נישט געקענט
יונג אין קבֿר זי געטריבן
בין איך אױף דער וועלט פֿאַרבליבן
אומגליקלעך און עלנט ווי אַ שטײן
ברעקלעך קלײַב איך אױף צום עסן אױף דעם אַלטן מאַרק
אַ האַרטע באַנק איז מײַן געלעגער אין דעם קאַלטן פּאַרק
אין דערצו די פּאָליציאַנטן
שלאָגן מיך מיט שווערן קאַנטן
ס'העלפֿט נישט מײַן געבעט און מײַן געוויין.
איך האָב געהאַט אַ שוועסטערל אַ קינד פֿון דער נאַטור
מיט מיר צוזאַמען זיך געשלעפּט האָט זי אַ גאַנצן יאָר
מיט איר געווען איז מיר פֿיל גרינגער
לײַכטער ווערן פֿלעגט דער הונגער
ווען איך פֿלעג אַ קוק טאָן נאָר אױף איר
מיטאַמאָל געוואָרן איז זי שוואַך און זײער קראַנק
אױף מײַנע הענט איז זי געשטאָרבן אױף אַ גאַסן באַנק
און נא אַז איך האָב זי פֿאַרלױרן
האָב איך אַלץ שוין אָנגעווױרן
זאָל דער טױט שױן קומען אױך צו מיר