אַ סוכה, אַ קליינע
פון אברהם רייזן און סאָלאָמאָן גאָלוב
אַ סוכּה, אַ קלײנע
פֿון ברעטלעך געמײנע
האָב איך קױם מיט צרות געמאַכט.
געדעקט דעם דאַך מיט אַ ביסעלע סכך
און כ'זיץ אין איר סוכּות בײנאַכט.
מיט פֿאַרזאָרגטן געזיכט
דאָס ערשטע געריכט
עס טראָגט מיר מײן װײב באַלד אַרײן.
זי שטעלט זיך אװעק און זאָגט מיט שרעק
דער װינט װאַרפֿט די סוכּה באַלד אײן.
פֿון װינט דעם קאַלטן
װאָס בלאָזט דורך די שפאַלטן
מײן ליכטעלע לעשן זיך װיל.
דאָך מאַך איך מיר קידוש און זעט נאָר דעם חידוש
מײן ליכטל ברענט רואיק און שטיל.
עט, זײ ניט קײן נאַר
און האָב ניט קײן צער
עס זאָל דיר דער װינט ניט טאָן באַנג.
ניט זעלטן זײ קומען די װינטן און ברומען
דאָך שטײט אונדזער סוכּה שױן לאַנג.